(...)W praktyce oznacza to taki model szkoły, która otwiera się na
wszelkie możliwe punkty orientacyjne, lecz nie prezentuje żadnego z nich
jako obowiązującego. Informuje się młodych ludzi o wszystkim, lecz niczego
się nie promuje, niczego nie potępia. Rezygnuje się i podważa możliwość
istnienia obowiązujących ideałów, zwłaszcza zawierających elementy etyczne.
Miejsce wychowania religijnego zajmuje religioznawstwo, w miejsce
wychowania moralnego wprowadza się lekcje etyki z etyczno-filozoficznymi
pojęciami abstrakcyjnymi. W konsekwencji pedagogika postmodernistyczna, nie
uznając obiektywnych prawd, wartości i powinności, które wynikają z natury
i godności osoby ludzkiej proponuje ?...życie spontaniczne, zawężone do
egoistycznie i naiwnie rozumianej samorealizacji. Życie bez potrzeby
dyscypliny i bez potrzeby Zbawiciela. Życie, w którym wszystko jest
subiektywne
i w którym niczego nie powinno traktować się poważnie. Życie, w którym nie
ma miłości
i odpowiedzialności, bo ona ograniczałaby cielesną i emocjonalną
spontaniczność człowieka?. R. Legutko, proponowany przez ponowoczesnych
pedagogów styl życia określa jako ?Życie na próbę?, egzystencję
prowizoryczną, niepewną co do znaczenia ludzkich działań, nieokreśloną i
nie dającą się ująć w sensowne normy.(...)
www.hli.org.pl/pl/wd/konferencja-zdrowie-prokreacyjne-nastolatkow/Walijewska_Urszula/wyklad.htm

--
XL